غزل شمارهٔ ۵۸۴ – یکی گولی همی‌خواهم که در دلبر نظر دارد

پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند از پاک می‌پذیرد در خاک می‌رساند در عشق بی‌قرارش بنمودنست کارش از عرش می‌ستاند…

عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست هله چون می‌نزند ره ره او را کِه زدست او ز هر نیک…

بسوزانیم سودا و جنون را درآشامیم هر دم موج خون را حریف دوزخ‌آشامان‌ِ مستیم که بشکافند سقف سبزگون را چه خواهد کرد…

بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند جمال ماه نورافشان بدان رخسار می‌ماند به گرد چرخ استاره چو مشتاقان آواره…

بویی همی‌آید مرا مانا که باشد یار من بر یاد من پیمود می آن باوفا خمار من کی یاد من رفت از…

درون ظلمتی می‌جو صفاتش که باشد نور و ظلمت محو ذاتش در آن ظلمت رسی در آب حیوان نه در هر ظلمتست…

بیا بیا که توی جان جان جان سماع بیا که سرو روانی به بوستان سماع بیا که چون تو نبودست و هم…

اتاک عید وصال فلا تذق حزنا و نلت خیر ریاض فنعم ما سکنا و زال عنک فراق امر من صبر و محنه…