غزل شمارهٔ ۹۹۶ – گفت کسی خواجه سنایی بمرد

چو از سر بگیرم بود سرور او چو من دل بجویم بود دلبر او چو من صلح جویم شفیع او بود چو…

هر روز بامداد درآید یکی پری بیرون کشد مرا که ز من جان کجا بری گر عاشقی نیابی مانند من بتی ور…

در طریقت دو صد کمین دارم لیک صد چشم خرده‌بین دارم این نشان‌ها که بر رخم پیداست دانک از شاه هم‌نشین دارم…

وقتی خوش است ما را‌، لابد نبید باید وقتی چنین به جانی جامی خرید باید ما را نبید و باده از خم…

علی الله ای مسلمانان از آن هجران پرآتش ظلام فی ظلام من فراق الحب قد اغطش چو دور افتاد ماهی جان ز…

چشم تو خواب می‌رود یا که تو ناز می‌کنی نی به خدا که از دغل چشم فراز می‌کنی چشم ببسته‌ای که تا…

صد دل و صد جان بدمی دادمی وز جهت دادن جان شادمی ور تن من خاک بدی این نفس جمله گل و…

جان بر کف خود داری ای مونس جان زوتر من نیک سبک گشتم آن رطل گران زوتر از باده بسی ساغر فربه…