غزل شمارهٔ ۱۴۰۱ – کوه نیم سنگ نیم چونک گدازان نشوم

یا ویح نفسنا بفوات الفضائل یا ویل روحنا بفسادالوسائل قد حن واشتکی فلذا الصخر بکیا علی علی هجران فخرالقبایل لو ان فراقی…

برنشین ای عزم و منشین ای امید کز رسولانش پیاپی شد نوید دود و بویی می‌رسد از عرش غیب ای نهانان سوی…

منم که کار ندارم به غیر بی‌کاری دلم ز کار زمانه گرفت بیزاری ز خاک تیره ندیدم به غیر تاریکی ز پیر…

هر لحظه یکی صورت می‌بینی و زادن نی جز دیده فزودن نی جز چشم گشودن نی از نعمت روحانی در مجلس پنهانی…

کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته خوش بود این جسم‌ها با جان‌ها آمیخته این صدف‌های دل ما با چنین درد…

پرده‌ی دیگر مزن جز پرده‌ی دلدار ما آن هزاران یوسف شیرینِ شیرین‌کار ما یوسفان را مست کرد و پرده‌هاشان بردرید غمزه‌ی خونیِ…

کسی کاو را بود در طبع سستی نخواهد هیچ کس را تندرستی مده دامن به دستان حسودان که ایشان می‌کشندت سوی پستی…

ز ما برگشتی و با گل فتادی دو چشم خویش سوی گل گشادی ز شرم روی ما گل از تو بگریخت ز…