خانه » شعر » مولانا » غزل شمارهٔ ۲۳۴۵ – چو بی‌گاه است و باران خانه خانه

غزل شمارهٔ ۲۳۴۵ – چو بی‌گاه است و باران خانه خانه

چو بی‌گاه است و باران خانه خانه

صلای جمله یاران خانه خانه

چو جغدان چند این محروم بودن

به گرداگرد ویران خانه خانه

ایا اصحاب روشن دل شتابید

به کوری جمله کوران خانه خانه

ایا ای عاقل هشیار پرغم

دل ما را مشوران خانه خانه

به نقش دیو چند این عشقبازی

لقبشان کرده حوران خانه خانه

بدیدی دانه و خرمن ندیدی

بدین حالند موران خانه خانه

مکن چون و چرا بگذار یارا

چرا را با ستوران خانه خانه

در آن خانه سماع ختنه سور است

ولیکن با طهوران خانه خانه

بنا کرده‌ست شمس الدین تبریز

برای جمع عوران خانه خانه

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۶۸ – ای به میدان‌های وحدت گوی شاهی باخته

ای به میدان‌های وحدت گوی شاهی باخته جمله را عریان بدیده کس تو را نشناخته عقل کل کژچشم گشته از کمال غیرتت…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۵۱۷ – مرا گویی که‌رایی؟ من چه دانم

مرا گویی که‌رایی؟ من چه دانم چنین مجنون چرایی؟ من چه دانم مرا گویی بدین زاری که هستی به عشقم چون برآیی؟…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۹۸۱ – ای سیرگشته از ما ما سخت مشتهی

ای سیرگشته از ما ما سخت مشتهی وی پاکشیده از ره کو شرط همرهی مغز جهان توی تو و باقی همه حشیش…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۹۷ – ای گرد عاشقانت از رشک تخته بسته

ای گرد عاشقانت از رشک تخته بسته وی جمله عاشقانت از تخت و تخته رسته صد مطرقه کشیده در یک قدح بکرده…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۴۳۵ – من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری

من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری از جان و دل گوید کسی پیش…

مولانا

غزل شمارهٔ ۳۵۲ – چو با ما یار ما امروز جفتست

چو با ما یار ما امروز جفتست بگویم آنچ هرگز کس نگفته‌ست همه مستند این جا محرمانند میندیش از کسی غماز خفته‌ست…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۱۱۱ – بانگ برآمد ز خرابات من

بانگ برآمد ز خرابات من یار درآمد به مراعات من تا که بدیدم مه بی‌حد او رفت ز حد ذوق مناجات من…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۹۶۳ – می‌زن سه‌تا که یک‌تا گشتم مکن دوتایی

می‌زن سه‌تا که یک‌تا گشتم مکن دوتایی یا پردهٔ رهاوی یا پردهٔ رهایی بی زیر و بی بَم تو ماییم در غم…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت