خانه » شعر » مولانا » غزل شمارهٔ ۲۰۰۶ – هر کجا که پا نهی ای جان من

غزل شمارهٔ ۲۰۰۶ – هر کجا که پا نهی ای جان من

هر کجا که پا نهی ای جان من

بردمد لاله و بنفشه و یاسمن

پاره گل برکنی بر وی دمی

بازگردد یا کبوتر یا زغن

در تغاری دست شویی آن تغار

ز آب دست تو شود زرین لگن

بر سر گوری بخوانی فاتحه

بوالفتوحی سر برآرد از کفن

دامنت بر چنگل خاری زند

چنگلش چنگی شود با تن تنن

هر بتی را که شکستی ای خلیل

جان پذیرد عقل یابد زان شکن

تا مه تو تافت بر بداختری

سعد اکبر گشت و وارست از محن

هر دمی از صحن سینه برجهد

همچو آدم زاده‌ای بی‌مرد و زن

وآنگه از پهلوی او وز پشت او

پر شوند آدمچگان اندر زمن

خواستم گفتن بر این پنجاه بیت

لب ببستم تا گشایی تو دهن

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۵۴۱ – الا ای جان جان جان چو می‌بینی چه می‌پرسی

الا ای جان جان جان چو می‌بینی چه می‌پرسی الا ای کان کان کان چو با مایی چه می‌ترسی ز لا و…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۰۳۰ – نیمیت ز زهر آمد نیمی دگر از شکر

نیمیت ز زهر آمد نیمی دگر از شکر بالله که چنین منگر بالله که چنان منگر هر چند که زهر از تو…

مولانا

غزل شمارهٔ ۸۴۴ – گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد

گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد غوطی خوری چو ماهی در بحر ما چه باشد ز اندیشه‌ها نخسپی ز اصحاب کهف…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۸۴ – جسته‌اند دیوانگان از سلسله

جسته‌اند دیوانگان از سلسله ز آنک برزد بوی جان از سلسله نعره‌ها از عاشقان برخاسته الامان و الامان از سلسله جان مشتاقان…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۶۰۸ چه کس ام من؟ چه کس ام من؟ که بسی وسوسه‌مند ام

چه کس ام من؟ چه کس ام من؟ که بسی وسوسه‌مند ام گَه از آن سوی کشند م گَه از این سوی…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۶۵۹ – کسی کاو را بود در طبع سستی

کسی کاو را بود در طبع سستی نخواهد هیچ کس را تندرستی مده دامن به دستان حسودان که ایشان می‌کشندت سوی پستی…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۴۶۷ – این شکل که من دارم ای خواجه که را مانم

این شکل که من دارم ای خواجه که را مانم یک لحظه پری شکلم یک لحظه پری خوانم در آتش مشتاقی هم…

مولانا

غزل شمارهٔ ۶۹۴ – آن کز دهن تو رنگ دارد

آن کز دهن تو رنگ دارد انصاف که رزق تنگ دارد وان کس که جدل ببست با تو با عمر عزیز جنگ…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت