غزل شمارهٔ ۱۲۱۰ – نیست در آخرزمان فریادرس

خواجه غلط کرده‌ای در روشِ یار من صد چو تو هم گم شود در من و در کار من نبود هر گردنی…

به تن با ما، به دل در مرغزاری چو دربند شکاری تو شکاری به تن این جا میان‌بسته چو نایی به باطن…

دل بی‌قرار را گو که چو مستقر نداری سوی مستقر اصلی ز چه رو سفر نداری به دم خوش سحرگه همه خلق…

رسید ترکم با چهره‌های گل وردی بگفتمش چه شد آن عهد گفت اول وردی بگفتمش که یکی نامه‌ای به دست صبا بدادمی…

گوید آن دلبر که چون همدل شدی با هوس همراه و هم منزل شدی از میان نقش‌ها پنهان شدی در جهان جان‌ها…

عشق گزین عشق و در او کوکبه می‌ران و مترس ای دل تو آیت حق مصحف کژ خوان و مترس جانوری لاجرم…

پوشیده چون جان می‌روی، اندر میان جانِ من سرو خرامان منی، ای رونق بُستان من چون می‌روی، بی‌من مرو، ای جانِ جان،…

امروز مستان را نگر در مست ما آویخته افکنده عقل و عافیت و اندر بلا آویخته گفتم که ای مستان جان می‌خورده…