غزل شمارهٔ ۱۶۲۷ – نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم

بت بی‌نقش و نگارم جز تو یار ندارم توی آرام دل من مبر ای دوست قرارم ز جفای تو حزینم جز عشقت…

عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست هله چون می‌نزند ره ره او را کِه زدست او ز هر نیک…

دیدن روی تو هم از بامداد درد مرا بین که چه آرام داد در دل عشاق چه آتش فکند جانب اسرار چه…

من سرخوش و تو دلخوش غم بی‌دل و بی‌سر به دل می‌ده و بر می‌خور از دلبر و دل بر به عالم…

شنودم من که چاکر را ستودی کی باشم من تو لطف خود نمودی تو کان لعل و جان کهربایی به رحمت برگ…

تا وا شود چو کاسه در پیش تو دهان‌ها تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها مگذار کان مزور پیدا کند…

آه که بار دگر آتش در من فتاد وین دل دیوانه باز روی به صحرا نهاد آه که دریای عشق بار دگر…

ای از تو من برسته ای هم توام بخورده هم در تو می‌گدازم چون از توام فسرده گه در کفم فشاری گه…