نتیش | هوش مصنوعی مجله اینترنتی
مطرب جان‌های دل برده
تا به شب تا به شب همین پرده
غزل شمارهٔ ۲۴۲۱ – مطرب جان‌های دل برده
جان‌هایی که مست و مخمورند
بر سر باده باده‌ای خورده
در خرابات مفردان رفته
خرقه آب و گل گرو کرده
شاید دوست داشته باشید!
مولانا
هم نظری هم خبری هم قمران را قمری هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری هم سوی دولت درجی هم غم…
مولانا
هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد همچنان باشد کز سمع و بصر بگریزد زان خورد خون جگر عاشق زیرا شیر…
مولانا
درد شمس الدین بود سرمایه درمان ما بی سر و سامانی عشقش بود سامان ما آن خیال جان فزای بخت ساز بی‌نظیر…
مولانا
چو آمد روی مه رویم که باشم من که من باشم چو هر خاری از او گل شد چرا من یاسمن باشم…
مولانا
مست می عشق را حیا نی وین باده عشق را بها نی آن عشق چو بزم و باده جان را می نوشد…
مولانا
افتادم افتادم در آبی افتادم گر آبی خوردم من دلشادم دلشادم بر دف نی بر نی نی یک لحظه بیگارم بر خم…
مولانا
می تلخی که تلخی‌ها بدو گردد همه شیرین بت چینی که نگذارد که افتد بر رخ ما چین میش هر دم همی‌گوید…
مولانا
الا ای رو ترش کرده که تا نبود مرا مدخل نبشته گرد روی خود صلا نعم الادام الخل دو سه گام ار…