غزل شمارهٔ ۱۵۷۵ – ما شاخ گلیم نی گیاهیم

جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید طبل بقا کوفتند ملک مخلد رسید روی زمین سبز شد جَیب درید آسمان بار دگر…

ای صید رخ تو شیر و آهو پنهان ز کجا شود چنان رو چندانک توانیش تو می‌پوش می‌بند نقاب توی بر تو…

گل سرخ دیدم شدم زعفرانی یکی لعل دیدم شدم زر کانی دلم چون ستاره شبی در نظاره به هر برج می‌شد به…

هر جور که‌ز تو آید بر خود نهم غرامت جرم تو را و خود را بر خود نهم تمامت ای ماه‌روی از…

هر شش جهتم ای جان منقوش جمال تو در آینه درتابی چون یافت صقال تو آیینه تو را بیند اندازه عرض خود…

هنگام صبوح آمد ای مرغ سحرخوانش با زهره درآ گویان در حلقه مستانش هر جان که بود محرم بیدار کنش آن دم…

گر از شراب دوشین در سر خمار داری بگذار جام ما را با این چه کار داری ور تازه‌ای نه دوشین بنشین…

درد ما را در جهان درمان مبادا بی‌شما مرگ بادا بی‌شما و جان مبادا بی‌شما سینه‌های عاشقان جز از شما روشن مباد…