غزل شمارهٔ ۱۶۱۸ – علم عشق برآمد برهانم ز زحیرم

هله طبل وفا بزن که بیامد اوان تو می چون ارغوان بده که شکفت ارغوان تو بفشاریم شیره از شکرانگور باغ تو…

تو بشکن چنگ ما را ای معلا‌‌! هزاران چنگ دیگر هست اینجا چو ما در چنگ عشق اندر فتادیم چه کم آید…

از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود چاشنی شکر او ز دهن می‌نرود بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مگیر گر…

یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا من خمره‌ی افیونم زنهار سرم مگشا آتش به من اندرزن ، آتش چه زند…

هر که را گشت سر از غایت برگردیدن ساکنان را همه سرگشته تواند دیدن هر کی از ضعف خود اندر رخ مردان…

اشکم دهل شده‌ست از این جام دم به دم می زن دهل به شکر دلا لم و لم و لم هین طبل…

به جان تو که بگویی وطن کجا داری که سخت فتنه عقلی و خصم هشیاری چو خارپشت سر اندرکشید عقل امروز که…

آن چهره و پیشانی شد قبله حیرانی تشویش مسلمانی ای مه تو که را مانی من واله یزدانم در حلقه مردانم زین…