غزل شمارهٔ ۱۵۴۹ – زنهار مرا مگو که پیرم

یا تو ترش کرده رو! مایه ده شکّران تنگ شکر می‌کشد تا بنهد در میان سرکه فروشان هلا! سرکه بریزید زود تا…

مرحبا ای جان باقی پادشاهِ کامیار روح‌بخش هر قَران و آفتاب هر دیار این جهان و آن جهان هر دو غلام امر…

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان ز کسی می‌دهد جان خوشی پرطربی پرهوسی گه سحر حمله برد بر همه چون خورشیدی گه به…

چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم دو جهان را و نهان را همه از کار برآرم ز پس کوه برآیم…

این قافله بار ما ندارد از آتش‌ِ یار‌ِ ما ندارد هر‌چند درخت‌های سبز‌ند بویی ز بهار ما ندارد جان تو چو گلشن…

آن ماه کو ز خوبی بر جمله می‌دواند ای عاشقان شما را پیغام می‌رساند سوی شما نبشت او بر روی بنده سطری…

یا عاشقین المقصد سیحوا الی ما ترشدوا و استفتشوا من یسعد یلقون این السید العشق نور مرتفع و السر نعم المکترع نهر…

ای دیده ز نم زبون نگشتی وی دل ز فراق خون نگشتی وی عقل مگر تو سنگ جانی چون مایه صد جنون…