غزل شمارهٔ ۴۸۸ – در این سلام مرا با تو دار و گیر جداست

گفت مرا آن طبیب: «رَو، تُرُشی خورده‌ای» گفتم: «نی» گفت: «نک، رنگ تُرُش کرده‌ای دل چو سیاهی دهد، رنگْ گواهی دهد عکس…

آوازه جمالت از جان خود شنیدیم چون باد و آب و آتش در عشق تو دویدیم اندر جمال یوسف گر دست‌ها بریدند…

ناگهان اندر دویدم پیش وی بانگ برزد مست عشق او که هی هیچ می‌دانی چه خون ریز است او؟ چون توی را…

رفت عمرم در سر سودای دل وز غم دل نیستم پروای دل دل به قصد جان من برخاسته من نشسته تا چه…

سه روز شد که نگارین من دگرگون‌ست شکر ترش نبود آن شکر ترش چون‌ست به چشمه‌ای که در او آب زندگانی بود…

نه که مهمان غریبم تو مرا یار مگیر نه که فلاح توام سرور و سالار مگیر نه که همسایه آن سایه احسان…

ای خواجه سلام علیک من عزم سفر دارم وز بام فلک پنهان من راه گذر دارم جان عزم سفر دارد تا معدن…

پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد آب سیاه درمرو کآب حیات می‌رسد نوبت عشق مشتری بر سر چرخ می‌زند بهر…