به پیش آر سغراق گلگون من
ندانم که باده‌ست یا خون من
نجاتی است جان را ز غرقاب غم
چو کشتی نوحی به جیحون من
مرا خوش بشوید ز آب و ز گل
رساند به اصل و به عرجون من
در اجزای من خوش درآمیخته
به خویشی چو موسی و هارون من
زهی آب حیوان زهی آتشی
که جمعند هر دو به کانون من
چو نایم ببوسد چو دفم زند
چه خوش چنگ درزد به قانون من
برو باقی از ساقی من بجوی
کز او یافت شیرینی افسون من
مولانا
چون دل من جست ز تن بازنگشتی چه شدی بی‌دل من بی‌دل من راست شدی هر چه بدی گر کژ و گر…
مولانا
کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته خوش بود این جسم‌ها با جان‌ها آمیخته این صدف‌های دل ما با چنین درد…
مولانا
آدمیی، آدمیی، آدمی بسته دمی، زانک نهٔ آن دمی آدمیی را همه در خود بسوز آن دمیی باش اگر محرمی کم زد…
مولانا
یک لحظه و یک ساعت دست از تو نمی‌دارم زیرا که توی کارم زیرا که توی بارم از قند تو می نوشم…
مولانا
مرا سودای آن دلبر ز دانایی و قرایی برون آورد تا گشتم چنین شیدا و سودایی سر سجاده و مسند گرفتم من…
مولانا
مکن راز مرا ای جان فسانه شنیدستی مجالس بالامانه شنیدستی که الدین النصیحه نصیحت چیست جستن از میانه شنیدستی که الفرقه عذاب…
مولانا
باز به بط گفت که «صحرا خوشست» گفت: «شبت خوش که مرا جا خوشست» سر بنهم من که مرا سر خوشست راهْ…
مولانا
هر آن دل‌ها که بی‌تو شاد باشد چو خاشاکی میان باد باشد چو مرغ خانگی کز اوج پرد چو شاگردی که بی‌استاد…
نتیش | هوش مصنوعی مجله اینترنتی