غزل شمارهٔ ۲۸۷۱ – به دغل کی بگزیند دل یارم یاری

مرا بگاه ده ای ساقی کریم عقار که دوش هیچ نخفتم ز تشنگی و خمار لبم که نام تو گوید به باده‌اش…

از دار ملک لم یزل ای شاه سلطان آمدی بر قلب ماهان برزدی سنجق ز شاهان بستدی ماه آمدی از لامکان ای…

بت من به طعنه گوید چه میان ره فتادی صنما چرا نیفتم ز چنان میی که دادی صنما چنان فتادم که به…

بیا ما چند کس با هم بسازیم چو شادی کم شود با غم بسازیم بیا تا با خدا خلوت گزینیم چو عیسی…

شتران مست شدستند، ببین رقص جمل زُ اشتر مست که جوید ادب و علم و عمل علم ما داده‌ی او و ره…

ز ما برگشتی و با گل فتادی دو چشم خویش سوی گل گشادی ز شرم روی ما گل از تو بگریخت ز…

دیدی که چه کرد یار ما‌؟ دیدی‌؟ منصوبهٔ یار باوفا دیدی‌‌! زین نوع که مات کرد دل‌ها را آن چشمه زندگی‌، کجا دیدی‌؟…

رویش ندیده پس مکنیدم ملامتی نادیده حکم کردن باشد غرامتی پروانه چون نسوزد چون شمع او بود چون خم نیاورم ز چنان…