خانه » شعر » مولانا » غزل شمارهٔ ۱۹۲۱ – ای ساقی و دستگیر مستان

غزل شمارهٔ ۱۹۲۱ – ای ساقی و دستگیر مستان

ای ساقی و دستگیر مستان

دل را ز وفای مست مستان

ای ساقی تشنگان مخمور

بس تشنه شدند می پرستان

از دست به دست می روان کن

بر دست مگیر مکر و دستان

سررشته نیستی به ما ده

در حسرت نیستند هستان

چون قیصر ما به قیصریه‌ست

ما را منشان به آبلستان

هر جا که می است بزم آن جاست

هر جا که وی است نک گلستان

یک جام برآر همچو خورشید

عالی کن از آن نهال پستان

دیدار حق است مؤمنان را

خوارزم نبیند و دهستان

منکر ز برای چشم زخمت

همچو سر خر میان بستان

گر در دل او نمی‌نشیند

خوش در دل ما نشسته است آن

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۹۰۰ – بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد

بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد ولی مکش تو چو تیرش که از کمان بگریزد چه نقش‌ها که ببازد چه حیله‌ها که…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۹۳۴ – از ما مرو ای چراغ روشن

از ما مرو ای چراغ روشن تا زنده شود هزار چون من تا بشکفد از درون هر خار صد نرگس و یاسمین…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۴۹۶ – چه دیدم خواب شب کامروز مستم

چه دیدم خواب شب کامروز مستم چو مجنونان ز بند عقل جستم به بیداری مگر من خواب بینم که خوابم نیست تا…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۳۳۹ – مهم را لطف در لطفست از آنم بی‌قرار ای دل

مهم را لطف در لطفست از آنم بی‌قرار ای دل دلم پرچشمه حیوان تنم در لاله زار ای دل به زیر هر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۵۸۴ – ماییم در این گوشه پنهان شده از مستی

ماییم در این گوشه پنهان شده از مستی ای دوست حریفان بین یک جان شده از مستی از جان و جهان رسته…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۲۰۷ – نیم شب از عشق تا دانی چه می‌گوید خروس

نیم شب از عشق تا دانی چه می‌گوید خروس خیز شب را زنده دار و روز روشن نستکوس پرها بر هم زند…

مولانا

غزل شمارهٔ ۷۱۵ – اول نظر ار چه سرسری بود

اول نظر ار چه سرسری بود سرمایه و اصل دلبری بود گر عشق وبال و کافری بود آخر نه به روی آن…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۴۴۹ – زان می که ز بوی او شوریده و سرمستم

زان می که ز بوی او شوریده و سرمستم دریاب مرا ساقی والله که چنینستم ای ساقی مست من بنگر به شکست…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت

بازنشانی گذرواژه ایجاد حساب کاربری