ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی
زیرا به ادب یابی آن چیز که می‌گویی
حاشا که چنان سودا یابند بدین صفرا
هیهات چنان رویی یابند به بی‌رویی
در عین نظر بنشین چون مردمک دیده
در خویش بجو ای دل آن چیز که می‌جویی
بگریز ز همسایه گر سایه نمی‌خواهی
در خود منگر زیرا در دیده خود مویی
گر غرقه دریایی این خاک چه پیمایی
ور بر لب دریایی چون روی نمی‌شویی
مولانا
دل من چون صدف باشد، خیال دوست دُر باشد کنون من هم نمی‌گنجم، کز او این خانه پر باشد ز شیرینی‌ِ حدیثش…
مولانا
آن کس که تو را بیند وانگه نظرش بر تن ز آیینه ندیده‌ست او الا سیهی آهن از آب حیات تو دور…
مولانا
هله ای طالب سمو بگداز از غمش چو مو بگشا راز با همو که سلام علیکم تو چرا آب و روغنی که…
مولانا
در خانه نشسته بت عیار که دارد معشوقِ قمرروی شکربار که دارد بی زحمت دیده، رخ خورشید که بیند بی پرده، عیان،…
مولانا
هست اندر غم تو دلشده دانشمندی همچو نقره‌ست در آتشکده دانشمندی بر امید کرم و رحمت بخشایش تو از ره دور به…
مولانا
هر موی من از عشقت بیت و غزلی گشته هر عضو من از ذوقت خم عسلی گشته خورشید حمل رویت دریای عسل…
مولانا
مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند مکن اسرار نهانی که وی اسرار بداند همه را از تو چو خاشاک…
مولانا
آخر گل و خار را بدیدی روز و شب تار را بدیدی بس نقش و نگار درشکستی تا نقش و نگار را…
نتیش | هوش مصنوعی مجله اینترنتی