غزل شمارهٔ ۱۶۸ ای بروییده به ناخواست به مانند گیا

چو نماز شام هر کس بنهد چراغ و خوانی منم و خیال یاری غم و نوحه و فغانی چو وضو ز اشک…

لعل لبش داد کنون مر مرا آنچ تو را لعل کند مر مرا گلبن خندان به دل و جان بگفت برگ منت…

چه باشد گر چو عقل و جان نخسبی برآری کار محتاجان نخسبی تو نور خاطر این شب روانی برای خاطر ایشان نخسبی…

بانگ می‌زن ای منادی بر سر هر دسته‌ای هیچ دیدیت ای مسلمانان غلامی جسته‌ای یک غلامی ماه رویی مشک بویی فتنه‌ای وقت…

هم به‌درد این درد را درمان کنم هم به‌صبر این کار را آسان کنم یا برآرم پای جان زین آب و گِل…

در جنبش اندرآور زلفِ عبرفشان را در رقص اندرآور جان‌های صوفیان را خورشید و ماه و اختر رقصان به گِردِ چنبر ما…

هین خیره خیره می نگر اندر رخ صفراییم هر کس که او مکی بود داند که من بطحاییم زان لاله روی دلستان…

مرا سودای آن دلبر ز دانایی و قرایی برون آورد تا گشتم چنین شیدا و سودایی سر سجاده و مسند گرفتم من…