غزل شمارهٔ ۳۲۲۱ – الا حریم لیلی، علیکم سلامی

حد البشیر بشاره یا جار دهش الفؤاد بما حداه و حاروا سمعوا نداء الحق من فم طارق قرب الخیام الیکم و الدار…

هین که منم بر در در برگشا بستن در نیست نشان رضا در دل هر ذره تو را درگهیست تا نگشایی بود…

دگربار این دلم آتش گرفته‌ست رها کن تا بگیرد خوش گرفته‌ست بسوز ای دل در این برق و مزن دم که عقلم…

مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند مکن اسرار نهانی که وی اسرار بداند همه را از تو چو خاشاک…

سوخت یکی جهان به غم آتش غم پدید نی صورت این طلسم را هیچ کسی بدید نی می‌کشدم به هر طرف قوت…

مطرب عشق ابدم زخمه عشرت بزنم ریش طرب شانه کنم سبلت غم را بکنم تا همه جان ناز شود چونک طرب ساز…

تو کمترخواره‌ای هشیار می‌رو میان کژروان رهوار می‌رو تو آن خنبی که من دیدم ندیدی مرا خنبک مزن ای یار می‌رو ز…

مگریز ز آتش که چنین خام بمانی گر بجهی از این حلقه در آن دام بمانی مگریز ز یاران تو چو باران…