غزل شمارهٔ ۲۸۴ – اخی رایت جمالا سبا القلوب سبا

خوشدلم از یار همچنانک تو دیدی جان پرانوار همچنانک تو دیدی از چمن یار صد روان مقدس در گل و گلزار همچنانک…

روزی که گذر کنی به گورم یاد آور از این نفیر و شورم پرنور کن آن تک لحد را ای دیده و…

آمدم باز تا چنان گردم که چو خورشید جمله جان گردم سر خُم رَحیق بگشایم سردهٔ بزم سرخوشان گردم عشرت اکنون عَلَم…

امشب جان را ببر از تن چاکر تمام تا نبود در جهان بیش مرا نقش و نام این دم مست توام رطل…

بیا بشنو که من پیش و پس اسبت چرا گردم ازیرا نعل اسبت را به هنگام چرا گردم امانی از ندم دادی…

سیدی ایم هو کی، خذیدی ایم هو کی ارنی وجهک ساعة، نقتدی ایم هو کی من ردا اکرامکم، نرتدی ایم هو کی…

ای پرده در پرده بنگر که چه‌ها کردی دل بردی و جان بردی این جا چه رها کردی ای برده هوس‌ها را…

هین که گردن سست‌کردی‌، کو کبابت‌؟ کو شرابت‌؟ هین که بس تاریک‌رویی‌، ای گرفته آفتابت یاد داری که ز مستی با خرد…