دامی نهاده‌ام خوش آن قبله نظر را ای عقل بام بر رو ای دل بگیر در را چون بشنوند چیزی گویند همدگر…

بنده و مرید عشقیم برگیر موی ما را تا گل سجود آرد سیمای روی ما را رشک بهشت گردان امروز کوی ما…

تا وا شود چو کاسه در پیش تو دهان‌ها تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها مگذار کان مزور پیدا کند…

با آن که می‌رسانی، آن بادهٔ بقا را بی تو نمی‌گوارد، این جام باده ما را مطرب قدح رها کن، زین گونه…

آمد بهارِ جان‌ها ای شاخِ تَر به رقص آ چون یوسف اندر آمد، مصر و شکر به رقص آ ای شاهِ عشق‌‌پرور‌،…

اینجا کسی‌ست پنهان خود را مگیر تنها بس تیز گوش دارد مگشا به بد زبان را بر چشمهٔ ضمیر‌ت کرد آن پری وثاقی…

از سینه پاک کردم افکار فلسفی را در دیده جای کردم اشکال یوسفی را نادر جمال باید کاندر زبان نیاید تا سجده…

ای میرآب بگشا آن چشمه روان را تا چشم‌ها گشاید ز اشکوفه بوستان را آب حیات لطفت در ظلمت دو چشم است…

از بس که ریخت جرعه بر خاک ما ز بالا هر ذره خاک ما را آورد در علالا سینه شکاف گشته دل…

من رسیدم به لب جوی وفا دیدم آن جا صنمی روح فزا سپه او همه خورشید‌پرست همچو خورشید همه بی‌سر و پا…

ای دل رفته ز جا باز میا به فنا ساز و در این ساز میا روح را عالم ارواح به است قالب…

در میان عاشقان عاقل مبا خاصه در عشق چنین شیرین لقا دور بادا عاقلان از عاشقان دور بادا بوی گلخن از صبا…