دل بر ما شده‌ست دلبر ما گل ما بی‌حدست و شکر ما ما همیشه میان گلشکر‌یم زان دل ما قوی‌ست در بر…

هین که منم بر در در برگشا بستن در نیست نشان رضا در دل هر ذره تو را درگهیست تا نگشایی بود…

پیشتر آ پیشتر ای بوالوفا از من و ما بگذر و زوتر بیا پیشتر آ درگذر از ما و من پیشتر آ…

نذر کند یار که امشب تو را خواب نباشد ز طمع برتر آ حفظ دماغ آن مدمغ بود چونک سهر باید یار…

چند نهان داری آن خنده را؟ آن مه تابندهٔ فرخنده را بنده کُند روی تو صد شاه را شاه کُند خندهٔ تو…

باده ده آن یار قدح باره را یار ترش روی شکرپاره را منگر آن سوی بدین سو گشا غمزه غمازه خون خواره…

خیز صبوحی کن و درده صلا خیز که صبح آمد و وقت دعا کوزه پر از می کن و در کاسه ریز…

داد دهی ساغر و پیمانه را مایه دهی مجلس و میخانه را مست کنی نرگس مخمور را پیش کشی آن بت دردانه…

لعل لبش داد کنون مر مرا آنچ تو را لعل کند مر مرا گلبن خندان به دل و جان بگفت برگ منت…

گر بنخسبی شبی ای مه لقا رو به تو بنماید گنج بقا گرم شوی شب تو به خورشید غیب چشم تو را…

پیش کش آن شاه شکر‌خانه را آن گهر روشن دردانه را آن شه فرخ‌رخ بی‌مثل را آن مه دریا‌دل جانانه را روح…

چرخ فلک با همه کار و کیا گرد خدا گردد چون آسیا گرد چنین کعبه کن ای جان طواف گرد چنین مایده…