غزل شمارهٔ ۱۰۰۷ – گفت کسی خواجه سنایی بمرد

ز مکر حق مباش ایمن اگر صد بخت بینی تو بمال این چشم‌ها را گر به پندار یقینی تو که مکر حق…

ای ز هجران تو مردن طرب و راحت من مرگ بر من شده بی‌تو مثل شهد و لبن می‌تپد ماهی بی‌آب بر…

تا وا شود چو کاسه در پیش تو دهان‌ها تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها مگذار کان مزور پیدا کند…

بدار دست ز ریشم که باده‌ای خوردم ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم ز پیشگاه و ز درگاه نیستم…

ای نقد تو را زکات نسیه بازآ ز خدا جزات نسیه آید ز خدا جزای خیرت در نقد بلا نجات نسیه پیش…

جفا از سر گرفتی یاد می‌دار نکردی آن چه گفتی یاد می‌دار نگفتی تا قیامت با تو جفتم کنون با جور جفتی…

جان جان مایی، خوش‌تر از حلوایی چرخ را پر کردی زینت و زیبایی دایهٔ هستی‌ها، چشمهٔ مستی‌ها سرده مستانی، و افت سرهایی…

شبی که دررسد از عشق پیک بیداری بگیرد از سر عشاق خواب بیزاری ستاره سجده کند ماه و زهره حال آرد رها…