غزل شمارهٔ ۱۶۰۸ چه کس ام من؟ چه کس ام من؟ که بسی وسوسه‌مند ام
چه کس ام من؟ چه کس ام من؟ که بسی وسوسه‌مند ام
گَه از آن سوی کشند م گَه از این سوی کشند م
زِ کشاکش چو کمان ام به کف ِ گوش‌کشان‌ام
قدَر از بام درافتد چو در ِ خانه ببندم
مگراستاره‌یِ چرخ ام! که ز برجی سوی برجی
به نُحوسی‌ش بگریم به سُعودی‌ش بخندم
به سما و به بروج‌اش، به هبوط و به عروج‌اش
نفسی هم‌تک ِ باد م نفسی من هَلَپَند ام
نفَسی آتش ِ سوزان، نفَسی سیل ِ گریزان
ز چه اصل ام؟ ز چه فصل ام؟ به چه بازار خرند م
نفسی فوق ِ طباق ام، نفسی شام و عراق ام
نفسی غرق ِ فراق ام نفسی راز ِ تو رَندم
نفسی هم‌ره ِ ماه ام، نفسی مست ِ اله ام
نفسی یوسف ِ چاه ام نفسی جمله گزند م
نفسی ره‌زن و غول ام، نفسی تند و ملول ام
نفسی ز این دو برون ام؛ که بر آن بام ِ بلند ام
بزن ای مطرب ِ قانون هوس ِ لیلی و مجنون!
که من از سلسله جَستم؛ وَتَد ِ هوش بِکَندم
به خدا که نگریزی! قدح ِ مِهر، نریزی!
چه شود ای شَه ِ خوبان که کنی گوش به پند م
هله! ای اوّل و آخر! بده آن باده‌یِ فاخر!
که شد این بزم منوّر به تو ای عشق ِ پسند م
بده آن باده‌یِ جانی زِ خرابات ِ معانی
که بدان ارزد چاکر که از آن باده دهند م
بپَران ناطق ِ جان را تو از این منطق ِ رسمی
که نمی‌یابد میدان ِ بگو حرف ِ سمند م
