غزل شمارهٔ ۲۷۹۱ – هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا گردن بزن اندیشه را ما از کجا او از کجا پیش آر…

ای دل ز بامداد تو بر حال دیگری وز شور خویش در من شوریده ننگری بر چهره نزار تو صفرای دلبری است…

نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید صورت بستان نهان بوی گلستان بدید باد صبا می‌وزد از سر زلف نگار فعل صبا…

برون کن سر که جان سرخوشانی فروکن سر ز بام بی‌نشانی به هر دم رخت مشتاقان خود را بدان سو کش که…

شوری فتاد در فلک ای مه چه شَسته‌ای پرنور کن تو خیمه و خرگه چه شَسته‌ای آگاه نیستند مگر این فسردگان از…

اندرآ ای مه که بی‌تو ماه را استاره نیست تا خیالت درنیاید پای کوبان چاره نیست چون خیالت بر که آید چشمه‌ها…

تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم بشکست جام توبه چو شراب عشق خوردم به جمال بی‌نظیرت به شراب شیرگیرت…

اگر امروز دلدارم درآید همچو دی خندان فلک اندر سجود آید نهد سر از بن دندان الا یا صاح لا تعجل بقتلی…