غزل شمارهٔ ۱۲۱۰ – نیست در آخرزمان فریادرس

ای کرده میان سینه غارت ای جان و هزار جان شکارت جز کشتن عاشقان چه شغلت جز کشتن خلق چیست کارت می‌کش…

خنک جانی که او یاری پسندد کز او دوریش خود صورت نبندد تو باشی خنده و یار تو شادی که بی‌شادی دهان…

چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری چو آهوی منی ای جان ز شیر نر چه غم داری…

زان جای بیا خواجه بدین جای نه جایی کاین جاست تو را خانه کجایی تو کجایی آن جا که نه جای است…

از حلاوت‌ها که هست از خشم و از دشنام او می‌ستیزم هر شبی با چشم خون آشام او دام‌های عشق او گر…

هان ای طبیب عاشقان سودایی‌یی دیدی چو ما‌؟ یا صاحبی اننی مستهلک لو لاکما ای یوسف صد انجمن یعقوب دیده‌ستی چو من‌؟…

می خرامد جان مجلس سوی مجلس گام گام در جبینش آفتاب و در یمینش جام جام می خرامد بخت ما کو هست…

نمی‌گفتی مرا روزی که ما را یار غاری تو درون باغ عشق ما درخت پایداری تو ایا شیر خدا آخر بفرمودی به…