غزل شمارهٔ ۸۲۷ – نه فلک مر عاشقان را بنده باد

بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد آب بر آتش تو ریختم و سود نکرد آزمودم دل خود را به هزاران…

راز را اندر میان نه وامگیر بنده را هر لحظه از بالا مگیر تو نکو دانی که هر چیز از کجاست گر…

هیچ باشد که رسد آن شکر و پسته من نقل سازد جهت این جگر خسته من دست خود بر سر من مالد…

امشب ای دلدار مهمان توییم شب چه باشد روز و شب آن توییم هر کجا باشیم و هر جا که رویم حاضران…

آن کیست ای خدای؟ ک‌از این دام ِ خامُشان ما را همی‌کَشد به سویِ خود کشان کشان ای آن‌که می‌کَشی تو گریبان…

ای نرفته از دل من اندرآ شاد آمدی ای تو شمع شب فروزی مرحبا شاد آمدی خانقاه روحیان را از تو حلو…

بیا جانا که امروز آن مایی کجایی تو کجایی تو کجایی به فر سایه‌ات چون آفتابیم همایی تو همایی تو همایی جهان…

دود دل ما نشان سوداست وان دود که از دلست پیداست هر موج که می‌زند دل از خون آن دل نبود مگر…