خانه » وبلاگ » غزل شمارهٔ ۱۸۹۶ – نشاید از تو چندین جور کردن

غزل شمارهٔ ۱۸۹۶ – نشاید از تو چندین جور کردن

نشاید از تو چندین جور کردن

نشاید خون مظلومان به گردن

مرا بهر تو باید زندگانی

وگر نی سهل دارم جان سپردن

از آن روزی که نام تو شنیدم

شدم عاجز من از شب‌ها شمردن

روا باشد که از چون تو کریمی

نصیب من بود افسوس خوردن

خداوندا از آن خوشتر چه باشد

بدیدن روی تو پیش تو مردن

مثال شمع شد خونم در آتش

ز دل جوشیدن و بر رخ فسردن

در این زندان مرا کند است دندان

از این صبر و از این دندان فشردن

از این خانه شدم من سیر وقت است

به بام آسمان‌ها رخت بردن

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۴۹ – دل بر ما شده‌ست دلبر ما

دل بر ما شده‌ست دلبر ما گل ما بی‌حدست و شکر ما ما همیشه میان گلشکر‌یم زان دل ما قوی‌ست در بر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۹۰۳ – شنیدی تو که خط آمد ز خاقان

شنیدی تو که خط آمد ز خاقان که از پرده برون آیند خوبان چنین فرموده است خاقان که امسال شکر خواهم که…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۶۱ – ای روز مبارک و خجسته

ای روز مبارک و خجسته ما جمع و تو در میان نشسته ای همنفس همیشه پیش آ تا زنده شود دمی شکسته…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۶۵۳ – گر این سلطان ما را بنده باشی

گر این سلطان ما را بنده باشی همه گریند و تو در خنده باشی وگر غم پر شود اطراف عالم تو شاد…

مولانا

غزل شماره ۱۹۴۶ کاشکی از غیر تو آگه نبودی جان من

کاشکی از غیر تو آگه نبودی جان من خود ندانستی به جز تو جان معنی دان من تا نه ردی کردمی و…

مولانا

غزل شمارهٔ ۴۰۵ – به خدا کت نگذارم که روی راه سلامت

به خدا کت نگذارم که روی راه سلامت که سر و پا و سلامت نبود روز قیامت حشم عشق درآمد ربض شهر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۱۶۳ – عار بادا جهانیان را عار

عار بادا جهانیان را عار از دو سه ماده ابله طرار شکلک زاهدان ولی ز درون لیس فی الدار سیدی دیار به…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۸۵۴ – برسید لک لک جان که بهار شد کجایی

برسید لک لک جان که بهار شد کجایی بشکفت جمله عالم گل و برگ جان فزایی رخ یوسفان ببینی که ز چاه…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت

بازنشانی گذرواژه ایجاد حساب کاربری