غزل شمارهٔ ۱۱۰۱ – نرم نرمک سوی رخسارش نگر

در دو چَشمِ مَن نِشین اِی آن که از مَن مَن‌تری تا قمر را وانمایم کز قمر روشن‌تری اندرآ در باغ تا…

با تلخی معزولی میری بنمی ارزد یک روز همی‌خندد صد سال همی‌لرزد خربندگی و آنگه از بهر خر مرده بهر گل پژمرده…

گر در آب و گر در آتش می‌روی آن نمی‌دانم برو خوش می‌روی در رخت پیداست والله رنگ او رو که سوی…

اگر درد مرا درمان فرستی وگر کشت مرا باران فرستی وگر آن میر خوبان را به حیلت ز خانه جانب میدان فرستی…

قدر غم گر چشم سر بگریستی روز و شب‌ها تا سحر بگریستی آسمان گر واقفستی زین فراق انجم و شمس و قمر…

تا باد سعادت ز محمد خبر افکند زان مردی و زان حمله شقاوت سپر افکند از حال گدا نیست عجب گر شود…

چون نظر کردن همه اوصاف خوب اندر دلست وین همه اوصاف رسوا معدنش آب و گلست از هوا و شهوت ای جان…

ز بهر غیرت آموخت آدم اسما را ببافت جامع کل پرده‌های اجزا را برای غیر بود غیرت و چو غیر نبود چرا…