غزل شمارهٔ ۱۵۶۳ – من اشتر مست شهریارم

گر من ز دست بازی هر غم پژولمی زیرک نبودمی و خردمند گولمی گر آفتاب عشق نبودیم چون زحل گه در صعود…

به من نگر که به جز من به هر کی درنگری یقین شود که ز عشق خدای بی‌خبری بدان رخی بنگر که…

ای ز رویت تافته در هر زمانی نور نو وی ز نورت نقش بسته هر زمانی حور نو کژ نشین و راست…

ای که به هنگامِ درد راحتِ جانی مرا وِی که به تلخی‌ِ فقر گنجِ روانی مرا آنچه نبرده‌ست وهم عقل ندیده‌ست و…

گویم سخن لب تو یا نی ای لعل لب تو را بها نی ای گفته ما غلام آن دم کآنجا همگی توی…

روزی که مرا ز من ستانی ضایع مکن از من آنچ دانی تا با تو چو خاص نور گردم آن نور لطیف…

پوشیده چون جان می‌روی، اندر میان جانِ من سرو خرامان منی، ای رونق بُستان من چون می‌روی، بی‌من مرو، ای جانِ جان،…

چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند جز پادشه بی‌چون قدر تو کجا داند عالم ز تو پرنور‌ست ای…