غزل شمارهٔ ۶۳۵ – مستان می ما را هم ساقی ما باید

ای آنک اندر باغ جان آلاجقی برساختی آتش زدی در جسم و جان روح مصور ساختی پای درختان بسته بد تو برگشادی…

شاگرد تو می باشم گر کودن و کژپوزم تا زان لب خندانت یک خنده بیاموزم ای چشمه آگاهی شاگرد نمی‌خواهی چه حیله…

تو خود دانی که من بی‌تو عدم باشم عدم باشم عدم خود قابل هست است از آن هم نیز کم باشم چو…

نگاری را که می‌جویم به جانش نمی‌بینم میان حاضرانش کجا رفت او میان حاضران نیست در این مجلس نمی‌بینم نشانش نظر می‌افکنم…

اندر دل هر کس که از این عشق اثر نیست تو ابر در او کش که به جز خصم قمر نیست ای…

تمام اوست که فانی شدست آثارش به دوستگانی اول تمام شد کارش مرا دلیست خراب خراب در ره عشق خراب کرده خراباتیی…

رسید ساقی جان ما خمار خواب‌آلود گرفت ساغر زرین سر سبو بگشود صلای بادهٔ جان و صلای رطل گران که می‌دهد به خماران…

چه باده بود که در دور از بگه دادی که می‌شکافد دور زمانه از شادی نبود باده به جان تو راست گو…