غزل شمارهٔ ۱۷۲ در میان عاشقان عاقل مبا

با آن که می‌رسانی، آن بادهٔ بقا را بی تو نمی‌گوارد، این جام باده ما را مطرب قدح رها کن، زین گونه…

هذیان که گفت دشمن به درون دل شنیدم پی من تصوری را که بکرد هم بدیدم سگ او گزید پایم بنمود بس…

باز شد در عاشقی بابی دگر بر جمال یوسفی تابی دگر مژده بیداران راه عشق را آنک دیدم دوش من خوابی دگر…

الا یا مالکا رق‌الزمان الا یا ناسخا، حسن الغوانی الا من لطفه ماء زلال و مافی‌الکون ظرف کالاوانی سجود کل اوج او…

باوفاتر گشت یارم اندکی خوش برآمد دی نگارم اندکی دی بخندید آن بهار نیکوان گشت خندان روزگارم اندکی خوش برآمد آن گل…

مثال باز رنجورم زمین بر، من ز بیماری نه با اهل زمین جنسم، نه امکان است طیاری چو دست شاه یاد آید،…

ببین دلی که نگردد ز جان سپاری سیر اسیر عشق نگردد ز رنج و خواری سیر ز زخم‌های نهانی که عاشقان دانند…

بده ای دوست شرابی که خدایی است خدایی نه در او رنج خماری نه در او خوف جدایی چو دهان نیست مکانش…