غزل شمارهٔ ۴۱۱ – عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست

مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر رخش کنار ندارد از او کنار مگیر جهان شکارگهی دان ز هر طرف…

مهم را لطف در لطفست از آنم بی‌قرار ای دل دلم پرچشمه حیوان تنم در لاله زار ای دل به زیر هر…

در کوی کی می‌گردی ای خواجه چه می‌خواهی پابسته شدی چون من زان دلبر خرگاهی گر بسته شدی از وی رسته ز…

صوفیان آمدند از چپ و راست در به در کو به کو که باده کجاست در صوفی دل‌ست و کویش جان باده…

در گذر آمد خیالش گفت جان این است او پادشاه شهرهای لامکان این است او صد هزار انگشت‌ها اندر اشارت دیده شد…

بستان قدح از دستم ای مست که من مستم کز حلقه هشیاران این ساعت وارستم هشیار بر رندی ضدی بود و ضدی…

عاشقی بر من پریشانت کنم نیکو شنو کم عمارت کن که ویرانت کنم نیکو شنو گر دو صد خانه کنی زنبوروار و…

گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم ور لبش جور کند از بن دندان بکشم ور بسوزد دل مسکین مرا همچو…