غزل شمارهٔ ۳۲۱۶ – طارت حیلی و زال حیلی

گل را نگر ز لطف سوی خار آمده دل ناز و باز کرده و دلدار آمده مه را نگر برآمده مهمان شب…

از ما مرو ای چراغ روشن تا زنده شود هزار چون من تا بشکفد از درون هر خار صد نرگس و یاسمین…

چرا ز اندیشه‌ای بیچاره گشتی‌؟ فرورفتی به خود غمخواره گشتی‌؟ تو را من پاره پاره جمع کردم چرا از وسوسه صدپاره گشتی‌؟…

یارانِ سحر خیزان تا صبح که دریابد؟ تا ذرّه‌صفت ما را که زیر و زبر یابد؟ آن بخت که را باشد کآید…

دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی در خواب غفلت بی‌خبر زو بوالعلی و بوالعلا زان می که در سر…

ای تو ترش کرده رو تا که بترسانیم بسته شکرخنده را تا که بگریانیم ترش نگردم از آنک از تو همه شکرم…

ای پرده در پرده بنگر که چه‌ها کردی دل بودی و جان بردی این جا چه رها کردی خورشید جهانی تو سلطان…

بار دگر آن مست به بازار درآمد وان سرده مخمور به خمار درآمد سرهای درختان همه پربار چرا شد کان بلبل خوش…