غزل شمارهٔ ۱۲۳۷ – شنو پندی ز من ای یار خوش کیش

نثرنا فی ربیع الوصل بالورد حنانینا فنعم الزوج و الفرد ز رویت باغ و عبهر می‌توان کرد ز زلفت مشک و عنبر…

سنگ مزن بر طرف کارگه شیشه‌گر‌ی زخم مزن بر جگر خستهٔ خسته‌جگر‌ی بر دل من زن همه را ز آنک دریغ است و…

چون چنگ شدم جانا آن چنگ تو دروا کن صد جان به عوض بستان وان شیوه تو با ما کن عیسی چو…

گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد غوطی خوری چو ماهی در بحر ما چه باشد ز اندیشه‌ها نخسپی ز اصحاب کهف…

بانگ می‌زن ای منادی بر سر هر دسته‌ای هیچ دیدیت ای مسلمانان غلامی جسته‌ای یک غلامی ماه رویی مشک بویی فتنه‌ای وقت…

بادست مرا زان سر اندر سر و در سبلت پرباد چرا نبود سرمست چنین دولت هر لحظه و هر ساعت بر کوری…

حلقه دل زدم شبی در هوس سلام دل بانگ رسید کیست آن گفتم من غلام دل شعله نور آن قمر می‌زد از…

ای تو ملول از کار من من تشنه‌تر هر ساعتی آخر چه کم گردد ز تو کز تو برآید حاجتی بر تو…