غزل شمارهٔ ۲۷۷۷ - شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی

شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی
چاره او یابد که تش بیچارگی روزی کنی
عشق جامه می‌دراند عقل بخیه می‌زند
هر دو را زهره بدرد چون تو دلدوزی کنی
خوش بسوزم همچو عود و نیست گردم همچو دود
خوشتر از سوزش چه باشد چون تو دلسوزی کنی
گه لباس قهر درپوشی و راه دل زنی
گه بگردانی لباس آیی قلاوزی کنی
خوش بچر ای گاو عنبربخش نفس مطمئن
در چنین ساحل حلال است ار تو خوش پوزی کنی
طوطیی که طمع اسب و مرکب تازی کنی
ماهیی که میل شعر و جامه توزی کنی
شیر مستی و شکارت آهوان شیرمست
با پنیر گنده فانی کجا یوزی کنی
چند گویم قبله کامشب هر یکی را قبله‌ای است
قبله‌ها گردد یکی گر تو شب افروزی کنی
گر ز لعل شمس تبریزی بیابی مایه‌ای
کمترین پایه فراز چرخ پیروزی کنی

مولانا molana

مطالعه بیشتر

غزل شمارهٔ ۲۷۷۷ – شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی

غزل شمارهٔ ۲۶۰۲ – ای دشمن عقل من وی داروی بی‌هوشی

غزل شمارهٔ ۱۸۷۱ – دو چیز نخواهد بد در هر دو جهان می دان

غزل شمارهٔ ۱۲۱۶ – گر عاشقی از جان و دل جور و جفای یار کش

غزل شمارهٔ ۷۴۰ – مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند

غزل شمارهٔ ۳۰۳۲ – از پگه ای یار زان عقار سمایی

غزل شمارهٔ ۱۵۷۱ – در عشق قدیم سال خوردیم

غزل شمارهٔ ۱۲۵۴ – من توام تو منی ای دوست مرو از بر خویش

غزل شمارهٔ ۱۱۸۱ – به سوی ما نگر چشمی برانداز