غزل شمارهٔ ۱۱۹۵ – سوی خانه خویش آمد عشق آن عاشق نواز

تو جام عشق را بستان و می‌رو همان معشوق را می‌دان و می‌رو شرابی باش بی‌ خاشاکِ صورت لطیف و صاف همچون…

کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود ای ساقی افزون ده قدح تا وارهیم از نیک و بد هر آدمی را…

ای صنم گلزاری چند مرا آزاری من چو کمین فلاحم تو دهیم سالاری چند مرا بفریبی هر چه کنی می‌زیبی چند به…

لعل لبش داد کنون مر مرا آنچ تو را لعل کند مر مرا گلبن خندان به دل و جان بگفت برگ منت…

ای تو ملول از کار من من تشنه‌تر هر ساعتی آخر چه کم گردد ز تو کز تو برآید حاجتی بر تو…

ای بر سر بازارت صد خرقه به زناری وز روی تو در عالم هر روی به دیواری هر ذره ز خورشیدت گویای…

ای غم اگر مو شوی پیش منت بار نیست پر شکرست این مقام هیچ تو را کار نیست غصه در آن دل…

سیر نمی‌شوم ز تو ای مه جان فزای من جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من با ستم و جفا خوشم…