غزل شمارهٔ ۲۲۰۱ – در گذر آمد خیالش گفت جان این است او

چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مها کز چشم من دریای خون جوشان شد از جور و جفا گر لب فروبندم…

آن دلبر عیار جگرخواره ما کو آن خسرو شیرین شکرپاره ما کو بی‌صورت او مجلس ما را نمکی نیست آن پرنمک و…

اگر آب و گل ما را چو جان و دل پری بودی به تبریز آمدی این دم بیابان را بپیمودی بپر ای…

فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم نبود شبی که آیم ز میان کار گویم ز میان او مقامم کمر است…

دی سحری بر گذری گفت مرا یار شیفته و بی‌خبری چند از این کار چهره من رشک گل و دیده خود را…

یا من عجب فتادم یا تو عجب فتادی چندین قدح بخوردی جامی به من ندادی تو از شراب مستی من هم ز…

چنان مست است از آن دم جان آدم که نشناسد از آن دم جان آدم ز شور اوست چندین جوش دریا ز…

هله زیرک هله زیرک هله زیرک زوتر هله کز جنبش تو کار همه نیکوتر بدوان از پی مردان بنگر از چپ و…