غزل شمارهٔ ۱۱۸۹ – در این سرما سر ما داری امروز

کی باشد اختری در اقطار در برج چنین مهی گرفتار آواره شده ز کفر و ایمان اقرار به پیش او چو انکار…

هزار بار کشیده‌ست عشق‌ِ کافرخو شبم ز بام به حجره‌، ز حجره تا سر کو شب آن چنان به گاه آمده که…

در خشکی ما بنگر وآن پرده تر برگو چشم تر ما را بین ای نور بصر برگو جمع شکران را بین در…

تو را ساقی جان گوید برای ننگ و نامی را فرومگذار در مجلس چنین اشگرف جامی را ز خون ما قصاصت را…

اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا بستان ز من شرابی که قیامت است حقا چه تفرج و تماشا که…

مست گشتم ز ذوق دشنامش یا رب آن می به‌ است یا جامش طرب افزاترست از باده آن سقط‌های تلخ آشامش بهر…

هست اندر غم تو دلشده دانشمندی همچو نقره‌ست در آتشکده دانشمندی بر امید کرم و رحمت بخشایش تو از ره دور به…

ای چشم و چراغ شهریاری والله به خدا که آن تو داری شمعی که در آسمان نگنجد از گوشه سینه‌ای برآری خورشید…