غزل شمارهٔ ۱۳۹۸ – جمع تو دیدم پس از این هیچ پریشان نشوم

این چنین پابند جان میدان کیست ما شدیم از دست این دستان کیست عشق گردان کرد ساغرهای خاص عشق می‌داند که او…

رفت عمرم در سر سودای دل وز غم دل نیستم پروای دل دل به قصد جان من برخاسته من نشسته تا چه…

آن دلبر من آمد بر من زنده شد از او بام و در من گفتم قنقی امشب تو مرا ای فتنه من…

راز تو فاش می کنم صبر نماند بیش از این بیش فلک نمی‌کشد درد مرا و نی زمین این دل من چه…

چون آینه رازنما باشد جانم تانم که نگویم نتوانم که ندانم از جسم گریزان شدم از روح بپرهیز سوگند ندانم نه از…

سر مپیچان و مجنبان که کنون نوبت توست بستان جام و درآشام که آن شربت توست عدد ذره در این جو‌ ِ…

هر آن کو صبر کرد ای دل ز شهوت‌ها در این منزل عوض دیدست او حاصل به جان زان سوی آب و…

الا فی‌الغشق تشریفی و عیدی تعالوا نحو عشق منستزید دعانا من تعالی عن حدود نجی‌المحدود بالعین الحدید دعانا بحر ذی ماء فرات…