غزل شمارهٔ ۲۷۹۷ – تا بنستانی تو انصاف از جهود خیبری

ز آتش شهوت برآوردم تو را و اندر آتش بازگستردم تو را از دل من زاده‌ای همچون سخن چون سخن من هم…

پیشتر آ پیشتر ای بوالوفا از من و ما بگذر و زوتر بیا پیشتر آ درگذر از ما و من پیشتر آ…

تلخ کنی دهان من قند به دیگران دهی نم ندهی به کشت من آب به این و آن دهی جان منی و…

رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند مستی ز جامت می‌کنند مستان سلامت می‌کنند در عشق گشتم فاش‌تر وز همگنان قلاش‌تر وز…

رویش خوش و مویش خوش و‌آن طره جعد‌ینش صد رحمت هر ساعت بر جانش و بر دینش هر لحظه و هر ساعت…

که دید ای عاشقان شهری که شهر نیکبختانست که عاشق کم رسد آنجا و معشوق فراوانست که تا نازی کنیم آن جا…

اگر بگذشت روز ای جان به شب مهمان مستان شو بر خویشان و بی‌خویشان شبی تا روز مهمان شو مرو ای یوسف…

سماع چیست ز پنهانیان دل پیغام دل غریب بیابد ز نامه شان آرام شکفته گردد از این باد شاخه‌های خرد گشاده گردد…