خانه » شعر » مولانا » غزل شمارهٔ ۱۷۷۳ – بار دگر جانب یار آمدیم

غزل شمارهٔ ۱۷۷۳ – بار دگر جانب یار آمدیم

بار دگر جانب یار آمدیم

خیره نگر سوی نگار آمدیم

بر سر و رو سجده کنان جمله راه

تا سر آن گنج چو مار آمدیم

نافهٔ آهو چو بزد بر دماغ

دامْ گرفتیم و شکار آمدیم

دامِ بشر لایق آن صید نیست

پس تو بگو ما به چه کار آمدیم

پارْ دل پاره رفوی تو دید

بر طمع دولت پار آمدیم

ای همه هستی مکن از ما کنار

زانک ز هستی به کنار آمدیم

همچو ستاره سوی شیطان کفر

نفط زنانیم و شرار آمدیم

همچو ابابیل سوی پیل گبر

سنگ زنانیم و دمار آمدیم

باز چو بینیم رخ عاشقان

با طبق سیم نثار آمدیم

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۲۲۳ – قرین مه دو مریخند و آن دو چشمت ای دلکش

قرین مه دو مریخند و آن دو چشمت ای دلکش بدان هاروت و ماروتت لجوجان را به بابل کش سلیمانا بدان خاتم…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۸۷۶ – شکنی شیشه مردم گرو از من گیری

شکنی شیشه مردم گرو از من گیری همه شب عهد کنی روز شکستن گیری شیری و شیرشکن کینه ز خرگوش مکش قادری…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۶۹۱ – خواهم که کفک خونین از دیگ جان برآرم

خواهم که کفک خونین از دیگ جان برآرم گفتار دو جهان را از یک دهان برآرم از خود برآمدم من در عشق…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۲۷ – به جان پاک تو ای معدن سخا و وفا

به جان پاک تو ای معدن سخا و وفا که صبر نیست مرا بی‌تو ای عزیز بیا چه جای صبر که گر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۹۶۵ – دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود

دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود چو رسد تیر غمزه‌ات همه قدها کمان شود چو تو دلداریی کنی دو…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۱۸۹ – بازم صنما چه می‌فریبی تو

بازم صنما چه می‌فریبی تو بازم به دغا چه می‌فریبی تو هر لحظه بخوانیم کریمانه ای دوست مرا چه می‌فریبی تو عمری…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۲۶۶ – روحیست بی‌نشان و ما غرقه در نشانش

روحیست بی‌نشان و ما غرقه در نشانش روحیست بی‌مکان و سر تا قدم مکانش خواهی که تا بیابی یک لحظه‌ای مجویش خواهی…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۷۴۹ – ای چشم و چراغ شهریاری

ای چشم و چراغ شهریاری والله به خدا که آن تو داری شمعی که در آسمان نگنجد از گوشه سینه‌ای برآری خورشید…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت