غزل شمارهٔ ۲۰۹ – ای در ما را زده شمع سرایی درآ

ما عاشق و بی‌دل و فقیریم هم کودک و هم جوان و پیریم چون کبریتیم و هیزم خشک ما آتش عشق زو…

باده نمی‌بایدم فارغم از درد و صاف تشنه خون خودم آمد وقت مصاف برکش شمشیر تیز خون حسودان بریز تا سر بی‌تن…

ای دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من ای دل مرو در خون من…

من از این خانه به در می نروم من از این شهر سفر می نروم منم و این صنم و باقی عمر…

باده ده آن یار قدح باره را یار ترش روی شکرپاره را منگر آن سوی بدین سو گشا غمزه غمازه خون خواره…

هین که گردن سست‌کردی‌، کو کبابت‌؟ کو شرابت‌؟ هین که بس تاریک‌رویی‌، ای گرفته آفتابت یاد داری که ز مستی با خرد…

چو دید آن طره کافر مسلمان شد مسلمانی صلا ای کهنه اسلامان به مهمانی به مهمانی دل ایمان ز تو شادان زهی…

ننگ عالم شدن از بهر تو ننگی نبود با دل مرده دلان حاجت جنگی نبود عشق شیرینی جانست و همه چاشنی است…