خانه » شعر » مولانا » غزل شمارهٔ ۲۱۰۹ – ای تو پناه همه روز محن

غزل شمارهٔ ۲۱۰۹ – ای تو پناه همه روز محن

ای تو پناه همه روز محن

بازسپردم به تو من خویشتن

قلزم مهری که کناریش نیست

قطره آن الفت مرد است و زن

شیر دهد شیر به اطفال خویش

شاه بگوید به گدا کیمسن

بلک شود آتش دایه خلیل

سرمه یعقوب شود پیرهن

نور بد و شد بصر از آفتاب

آب بنوشد ز ثری یاسمن

بلک کشد از بت سنگین غذا

با همه کفرش به عبادت شمن

قهر کند دایگی از لطف تو

زهر دهد دایه چو آری تو فن

گردد ابریشم بر کرم گور

حله شود بر تن مؤمن کفن

بس کن از این شرح و خمش کن که تا

بلبل جان خطبه کند بر فنن

مولانا molana

مطالعه بیشتر

شاید دوست داشته باشید!

مولانا

غزل شمارهٔ ۶۶۷ – سماع صوفیان می درنگیرد

سماع صوفیان می درنگیرد که آتش هیزمی را تر نگیرد یقین می‌دانک جسمانیست آفت مکوپ این دست تا پا برنگیرد بیابد خلوت…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۸۸۷ – بده ای کف تو را قاعده لطف افزایی

بده ای کف تو را قاعده لطف افزایی کف دریا چه کند خواجه به جز دریایی چون تو خواهی که شکرخایی غلط…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۶۷ – تا چه عشق است آن صنم را با دل پرخون شده

تا چه عشق است آن صنم را با دل پرخون شده هر زمان گوید که چونی ای دل بی‌چون شده دم به…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۴۹ – دل بر ما شده‌ست دلبر ما

دل بر ما شده‌ست دلبر ما گل ما بی‌حدست و شکر ما ما همیشه میان گلشکر‌یم زان دل ما قوی‌ست در بر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۸۲۹ – تو نفس نفس بر این دل هوسی دگر گماری

تو نفس نفس بر این دل هوسی دگر گماری چه خوش است این صبوری چه کنم نمی‌گذاری سر این خدای داند که…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۵۲۵ – ز قند یار تا شاخی نخایم

ز قند یار تا شاخی نخایم نماز شام روزه کی گشایم نمی‌دانم کجا می روید آن قند کز او خوردم نمی‌دانم کجایم…

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۲۶۸ – یا عاشقین المقصد سیحوا الی ما ترشدوا

یا عاشقین المقصد سیحوا الی ما ترشدوا و استفتشوا من یسعد یلقون این السید العشق نور مرتفع و السر نعم المکترع نهر…

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۶۹۰ – اندر دو کون جانا بی‌تو طرب ندیدم

اندر دو کون جانا بی‌تو طرب ندیدم دیدم بسی عجایب چون تو عجب ندیدم گفتند سوز آتش باشد نصیب کافر محروم ز…

دیدگاهتان را بنویسید

سبد خرید

سبد خرید شما خالی است.

ورود به سایت