غزل شمارهٔ ۱۰۲۰ - ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر

ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر
پسته لعل برگشا تا نشود گران شکر
ساقی روح چون توی کشتی نوح چون توی
تا که تهیست ساغرم خون چه پرست این جگر
طعنه زند مرا ز کین رو صنمی دگر گزین
در دو جهان یکی بگو کو صنمی کجا دگر
آن قلمی که نقش کرد چونک بدید نقش تو
گفت که‌های گم شدم این ملکست یا بشر
جان و جهان چرا چنین عیب و ملامتم کنی
در دل من درآ ببین هر نفسی یکی حشر
عشق بگوید الصلا مایده دو صد بلا
خشک لبی و چشم تر مایده بین ز خشک و تر
چونک چشیدی این دو را جلوه شود بتی تو را
شهره یکی ستاره‌ای بنده او دو صد قمر
فاش بگو که شمس دین خاصبک و شه یقین
در تبریز همچو دین اوست نهان و مشتهر

مولانا molana

مطالعه بیشتر

غزل شمارهٔ ۱۰۲۰ – ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر

غزل شمارهٔ ۲۹۷۱ – اندر قمارخانه چون آمدی به بازی

غزل شمارهٔ ۱۰۷۱ – معده را پر کرده‌ای دوش از خمیر و از فطیر

غزل شمارهٔ ۱۳۰۸ – گر خمار آرد صداعی بر سر سودای عشق

غزل شمارهٔ ۱۰۲۲ – دی سحری بر گذری گفت مرا یار

غزل شمارهٔ ۱۷۲۸ – مرا اگر تو نخواهی منت به جان خواهم

غزل شمارهٔ ۱۴۲۷ – من از اقلیم بالایم سر عالم نمی‌دارم

غزل شمارهٔ ۳۰۵ – آواز داد اختر بس روشن‌ست امشب

غزل شمارهٔ ۳۰۷۳ – بیا بیا که پشیمان شوی از این دوری