غزل شمارهٔ ۳۱۹۹ – الام طماعیة العاذل

برادر، مرا در چنین بی‌دلی

ملامت رها کن، اگر عاقلی

یراد من‌الطبع نسیانکم

و یا بی‌الطباع علی‌الناقل

تو عاقل ازانی که عاشق نهٔ

ترا قبله عشقست اگر مقبلی

و انی لا عشق، من عشقکم

نحولی و کل فتی ناحل

به صورت فریبی مرا روز و شب

ز جان برنخیزی که بس کاهلی

و لوزلتم، ثم لم ابککم

بکیت علی حبی‌الزائل

منم مرغ آبی، توی مرغ خاک

ازین منزلم من، تو زان منزلی

اینکر خدی دموعی و قد

جری منه فی مسلک سابل؟

لکم دینکم خوان، ولی دین برو

وگر نی به وصل آ، اگر واصلی

اول دمع جری فوقه؟

و اول حزن علی راحل؟

بر آفتابست مه در کمی

ازو دور ماند گه کاملی

وهبت‌السلو لمن لا منی

و بت من‌العشق فی شاغل

چو جان ولی شد قرین قمر

ببارد چو باران بلا، بر ولی

ولو کنت فی اسر غیرالهوی

ضمنت ضمان الی وائل

فلا استغیث الی ناصر

ولا اتضعضع من خاذل

ازین در برد جمله عالم مراد

برین در بمیرم، چو تو سایلی

کان‌الجفون علی مقلتی

ثیاب شققن علی ثاکل

برین در چو دری درون صدف

چو دوری، چو ریمی، که در دملی