غزل شمارهٔ ۲۳۲۵ – امروز من و باده و آن یار پری زاده

سیر نگشت جان من بس مکن و مگو که بس گرچه ملول گشته‌ای کم نزنی ز هیچ کس چونک رسول از قنق…

با چنین شمشیر دولت تو زبون مانی چرا ؟ گوهری باشی و از سنگی فرومانی چرا ؟ می‌کشد هر کرکسی اجزات را…

از بس که مطرب دل از عشق کرد ناله آن دلبرم درآمد در کف یکی پیاله افکند در سر من آنچ از…

چه باشد ای برادر یک شب اگر نخسپی چون شمع زنده باشی همچون شرر نخسپی درهای آسمان را شب سخت می‌گشاید نیک…

داد دهی ساغر و پیمانه را مایه دهی مجلس و میخانه را مست کنی نرگس مخمور را پیش کشی آن بت دردانه…

مرغ دلم باز پریدن گرفت طوطی جان قند چریدن گرفت اشتر دیوانه سرمست من سلسله عقل دریدن گرفت جرعه آن باده بی‌زینهار…

این چه باد صرصر است از آسمان پویان شده صد هزاران کشتی از وی مست و سرگردان شده مخلص کشتی ز باد…

گر خورد آن شیر عشقت خون ما را خورده گیر ور سپارم هر دمی جان دگر بسپرده گیر سردهم این دم توی…